Het laatst

De krekel zat op een grasspriet na te denken hoe het met de kikker zou gaan, want hij had hem al dagenlang niet gesproken. Hij snapte niet waarom de kikker geen afspraak maakte, en schreef:

Dag kikker,
Ik ga niets afspreken.
De krekel

De kikker had daarvoor de hele ochtend nagedacht over een afspraak met de krekel waar hij wel aan toe was. Maar waarom moest hij altijd de afspraken maken met de krekel, en hij schreef:

Krekel,
Ik ga ook niks afspreken. Kom nou.
De kikker

De krekel was blij dat hij was begonnen met niets af te spreken en hij probeerde de hele dag niet aan de kikker te denken, en schreef:

Dag kikker,
Ik heb op dit moment veel leuke dingen, waar jij het niet bij haalt,
De krekel

Het antwoord kwam direct:

Krekel,
En anders ik wel,
De kikker

De krekel las de brief van de kikker wel 100 keer en voelde het papier met zijn voelsprieten aan totdat de inkt was weggesleten. Hij schreef met een traan in zijn ogen:

Dag kikker,
Dan moeten we snel afspreken voor het laatst om elkaar daarna nooit meer te zien.
De krekel

De krekel sprong op de Lelievijver af waar de kikker al op het grootste lelieblad in de laatste zonnestralen van de dag naar hem zat uit te kijken. Het werd een lang gesprek omdat er zoveel te vertellen was, als laatste. Ze praatten honderduit met woorden die struikelden en dolden, tot diep in de nacht.
De sterrenhemel flonkerde.
Ze besloten om elke dag een gesprek voor het laatst te hebben.
Want juist dat maakte alles samen zo bijzonder.