Het ging niet goed in het bos.
De vogels vlogen maar lukraak in het rond, de zon schaterde bij het verdampen van de wolken, de bladeren ritselden met elkaar zonder vergunning en de vijver glansde de hele dag van geluk.
Allemaal zonder dat het zinvol was, dat was het domme, vonden de padden.
Zij hadden er schoon genoeg van, riepen iedereen bij elkaar, en de dikke pad verklaarde:‘Zonder dat het zinvol is wordt er niks meer gedaan hier.’
‘Ja,’ zei de magere pad, ‘Waar staan wij anders over een jaar?’
Daar had niemand over nagedacht. Mmm..
Maar de vijver bleef glanzen en de bladeren bleven ritselen, en de kikkers bleven kwaken.
De gans gakte als een gek en wilde van de padden weten waarom gakken niet zinvol zou zijn.
Maar de volgende dag zat hij in de ganzenlever. En dat was het begin.
De eikels werden op klaarlichte dag vermalen tot eikelpasta, de kikker was plotseling allebei z’n kikkerbillen kwijt en niet lang daarna dreef de schildpad in de soep. Samen met z’n neef.
‘Het begint er beter uit te zien,’ zeiden de padden, ‘met hoe zinvolheid alles is.’
De vijver bleef nog even glanzen totdat ze door de padden werd vermodderd. De mieren werden op transport gesteld naar de termietenheuvel, en de verblijfsvergunning van de adder aangevochten om het sissen.
Het ging allemaal volgens plan, totdat de arend ver vanuit de hemel de dikke en de magere pad zag luieren in de modder.
En in een mum waren ze op.
Dat vond iedereen pas zinvol.