De Padden hadden iets bedacht en alle dieren werden bij elkaar geroepen.
‘Kameraden vrienden,’ zei de dikke pad, ‘wat ons ontbreekt in het bos is organisatie en visie!’
‘Ja,’ vulde de minder dikke pad aan, ‘waar willen wij staan over 100 dagen. Wij samen dus.’
‘Met elkaar,’ zei de dikke pad.
Zij besloten daarop verkiezingen uit te schrijven, om dringende zaken in het bos aan te pakken.
Er waren twee kandidaten, de dikke pad en zijn dunne broer, en daarnaast wilde de sprinkhaan zich kandidaat stellen.
In het belang van het bos beloofden de padden aan de sprinkhaan een topfunctie bij het oogsten van de tarwe, wanneer hij zich terug trok. Daarna werd de dikke pad door de dieren met grote meerderheid gekozen. Hij was zichtbaar ontroerd en zei dat hij een leider wilde zijn voor iedereen op de eerste plaats, en hij ging aan de slag voor een beter bos.
Zijn broer deed de communicatie. Allereerst moest er belasting komen, want alles was een chaos. Een kwart van de oogst werd apart gezet, en gereserveerd voor iedereen die behoeftig was, en ook voor de dikke pad en zijn dunne broer.
Solidariteit, daar hamerden ze op, was de basis van hun systeem. De dikke pad ging naast de voorraad schuur wonen en je zag hem weinig in het openbaar.
Toen de ekster iets wilde meepikken vanwege een behoeftige moeder, kreeg zij aanvraag formulieren voor onderbouwing van de mate van behoeftigheid. Want onverantwoorde uitgaven konden niet door de beugel, het was voedsel van algemeen belang. Die verantwoordelijkheid was heilig voor de dikke Pad en zijn dunne broer.
Na een jaar werd het systeem geëvalueerd door de neef van de sprinkhaan en hij roemde de transparantie. Ze waren nu beter op de toekomst voorbereid, hoewel werd opgemerkt dat inmiddels 18 behoeftige padden volledig afhankelijk waren van de voorraden, plus de broers van de sprinkhaan. Dit kon tot krapte leiden.
Samengevat, het schip lag op koers, maar ze waren er nog niet.