De centraal geleide economie in het bos ontwikkelde zich razendsnel.
De glimworm verdiende bij als nachtkaars (de oude was uitgegaan), de gier werd opgeleid tot gierigaard en de wandelende tak had gesolliciteerd bij het crematorium. Hij ging zo droog mogelijk op gesprek.
De zebra had een baan als zebrapad gekregen en dagelijks werd er keurig over hem heen gelopen.
Voor iedereen die wilde, waren er kansen om iets van zijn leven te maken.
Alleen de kikker bleef maar aanmodderen, gaf geen kwaak en leek tevreden met niets.
‘Moet je geen baan?’ vroeg de muis, maar de kikker haalde zijn schouders op.
‘Moet je niet nuttig zijn?’ vroeg ze daarna, en poetste haar staart tot i glom als een spiegel.
De kikker hoorde de zebra kreunen toen de olifant weer overstak over hem heen en zei: ’Niet perse.’
‘Je hebt twee billen,’ probeerde de muis, ‘en daar is vraag naar.’
‘Meer iets voor m’n broer,’ zei de kikker, en hij dook weg in de modder.
Maatschappelijk stond hij volkomen stil.
Totdat er een re-integratie traject werd aangekondigd en de kikker op gesprek moest omdat er iets gevonden was dat geschikt leek.
De zwaan wilde hem in de hofvijver als omroeper, op proef.
Deed hij lang niet gek en na een maandje volgde een promotie, want hij was inmiddels smakelijk genoeg voor het broodje gezond van de reiger.
Toch nog goed terecht gekomen.