De wandelende tak kwam er het eerst mee: ‘Het is vandaag de laatste dag.’
‘Mooi,’, zei de zalm, ‘dan ga ik naar de kapper.’
‘Waarom?’ vroeg de wandelende tak, maar de zalm was al op weg naar de inktvis die uitblonk in het maken van wilde laatste dagen kapsels.
De salamander ving met zijn vliegende tong een dwarrelende mug, kneep één oog dicht en vroeg: “Zijn de dagen op?’
‘Nee’ zei de wandelende tak, ‘maar de volgende dag is net vertrokken naar de Eeuwigheid.’
‘Die zou dus Morgen zijn geworden?’
‘Precies, maar Morgen is er bewolking gepland en hij wilde meer perspectief als volgende dag. Dus is hij hem gesmeerd, en is er Morgen niks meer. Helemaal niks.’
‘Oh,’ de salamander dacht na, ‘en waar ben ik dan?’
‘Jij bent dan niks joh.’
Het bleef lang stil, totdat de wandelende tak vervolgde: ‘Niks is nieuw voor ons.’
‘Snap ik het?’ zei de salamander, ‘Dat alles niks wordt omdat er geen tijd is?’
‘Precies,’ zei de wandelende tak, ‘Als er geen tijd is gebeurt alles in geen tijd.’
De slang had het hele gesprek gevolgd en schuifelde naar voren: ‘Sorry dat ik inbreek. Maar je kan ook niks aan God overlaten. Die knakker zou even dagen regelen voor de toekomst. Ja hoor… die kneus.’
De salamander luchtte z’n hart. Want hij ging al even mee en had nooit gedacht dat de hele toekomst zo krakkemikkig in elkaar zat. Eén puberende volgende dag die meer perspectief wilde, en het einde der tijden was in zicht.
Maar de slang was optimistisch: ‘Laat mij dit maar regelen met God. Ik heb nog een appeltje met hem te schillen.’
En weg was hij, naar daarboven, voor de zoveelste keer.