‘Wat is eigenlijk waar?’ vroeg de wijsneus aan de egel, ‘Met name als we ons beperken tot alles.’
De egel gluurde tussen de eikenbladeren door naar de wijsneus, en antwoordde: ‘De zon is waar, en de maan en de sterren, en het bos voor het grootste deel.’
‘Zeker weten?’ vroeg de wijsneus, ‘is de zon niet nagemaakt?’
Dat zette de egel aan tot denken, en ze besloten het te onderzoeken.
Ze liepen de volgende dag naar de horizon, waar de zon die avond weg zou duiken in de zee. Toen ze er waren was het gesis van de ondergaande zon oorverdovend, en zover ze konden zien waren er alleen maar wolken stoom.
‘Mooi,’ zei de wijsneus, ’dat was inderdaad een vraag, maar wolken zijn dus ook waar.’
Hij streepte ze af op zijn lijstje, waar ook nog dingen opstonden zoals sterren en bergen en watervallen, waar de egel persoonlijk sterk aan twijfelde.
De volgende dag lagen ze bij de rivier op hun rug in de zon en de wijsneus vroeg: ‘En Geluk, egel, is Geluk waar?’
De egel antwoordde: ‘Dat hangt ervan af, of er bijvoorbeeld taart is en notenwijn.’
De wijsneus sleepte een taart tevoorschijn, en streepte Geluk af op zijn lijstje.
Maar toen de taart verdwenen was zei de egel met volle mond: ‘Geluk verdampt..’ en de wijsneus haalde snel een tweede taart.
‘Dus Geluk is taart?’
‘Ja,’ zei de egel en hij kroop tegen de wijsneus aan.
‘Samen taart,’ mompelde hij nog en viel in slaap.
Maar hij prikte wel een beetje.