De mossel.
De mossel was existentialist. Niet iedereen was hiervan op de hoogte, maar de slak had het gehoord van de zeester. En je kon het zien aan zijn zwarte hoed die scheef stond op zijn schelp.
De mossel was halverwege zijn leven van mosselbank veranderd. Dat had wel wat voeten in de aarde, maar was een onvermijdelijke keuze. Want nauwelijks twee maanden later werden alle mossels van zijn oude mosselbank door mosselvissers opgepakt en afgevoerd.
Het was ‘hun eigen keuze’ wist hij te verkondigen, en hij ging er een toneelstuk overschrijven en hij dronk steeds meer wijn en zei dat het leven een vrije val was van de ene mosselbank naar de andere.
Hij werd bekend en ging in politieke zaken en verscheen in praatprogramma’s waarin hij veel beloofde aan de andere mossels. Mooie mosselbanken om in de zon te liggen met een instelbare temperatuur en zoutgraad, en zonder kreeften. Zo’n bank was er voor iedereen die op hem stemde.
Toen hij gekozen werd sprak hij na zijn overwinning tegen alle verzamelde mossels om hem heen: ‘Je bent wie je van jezelf maakt! Als mossel.’ En hij bedankte zijn campagneploeg met een traan in zijn ogen. De volgende dag ging hij apart liggen op een eigen mosselbank en werd het stil. Elke dag werd bij zijn schelp een flesje algenwijn geleverd, en een tijdje later twee. Van de Partij. Voor zijn schelp stond ook een bord ”Arbeit macht Frei”, maar vanuit de schelp klonk alleen een zucht. Zijn boeken deden het goed want hij had wel iets te melden. Op papier.