Die ochtend kreeg het winterkoninkje een brief van de secretarisvogel.
Dag winterkoninkje,
Wil je mij alsjeblieft geen brieven schrijven?
De secretarisvogel
Dat kwam goed uit, want het winterkoninkje wilde de secretarisvogel ook geen brieven schrijven.
De volgende dag werd er weer een brief bezorgd:
Ik heb het te druk om jouw brieven te lezen.
De secretarisvogel
PS Waar zou ik de tijd vandaan zou moeten halen, in mijn positie.
Het winterkoninkje ging die dag naar de wormpjes kijken om er af en toe een uit te pikken en op te smikkelen, en hij poetste zijn veren op en glansde in de zon. De volgende dag was er opnieuw een brief.
Gelukkig had je niet iets geschreven,
dat ik niet zou hebben gelezen.
De secretarisvogel (met die olijke oogjes)
Het winterkoninkje kende geen secretarisvogel met olijke oogjes en vloog vrolijk achter dollende muggen aan, en ademde lucht in die rook naar natte aarde en at jonge larven. De volgende dag was er een brief die naar bloemen rook.
Nu zou ik heel even tijd hebben,
Om iets te lezen.
Secretarisvogel
PS Niet te lang he!
Het winterkoninkje schreef daarop na lang nadenken een brief:
‘Oo.’
Hij hoopte dat het niet te lang was en deed het hele verhaal in een grote envelop die door de wind werd meegenomen. Daarna bleef het stil.
De secretaris had tijd nodig om het te verwerken.